Միշտ համարվել է, որ ձայնը մոգական ազդեցություն կարող է ունենալ: Ձայնը կարող է ազդել նյարդային համակարգի վրա: Այդ իսկ պատճառով այն լայն կիրառություն ունի արևելյան մարտարվեստներում և կոչվում է կիայ: Դա մարտը վարելու յուրօրինակ մի արվեստ է, որի գլխավոր զենքը մարդկային ձայնն է:
Ճապոնիայում այս երևույթը դեռևս հնագույն ժամանակներից ինչ-որ առեղծվածային մի բան էր համարվում, որին կարող էին տիրապետել միայն ընտրյալները: Կիայը իրենից ներկայացնում է երկու միավորված հիերոգլիֆներ: Առաջինը-կի, որը
նշանակում է կամք, էներգիա, իսկ երկրորդը-այ՝ միավորում, կենտրոնացում: Այս տեսակ արվեստի առաջացման հիմքում ընկած է մարդուն ուսումնասիրելը վտանգի ժամանակ, նրա բնական ռեակցիան, որը սովորաբար ճիչն է: Այն իր հերթին կարող է լինել տարբեր- ճիչ օգնություն կանչելու համար, վախից կամ նախազգուշացման համար: Նույնիսկ պարզապես վախեցած մարդու բարձր ճիչը կարող է փոխել հակառակորդի մտադրությունները, կամ նույնիսկ նրան կանգնեցնել ու ետ պահել որոշ քայլերից:
Ճիչի արդյունավետությանը հավատում էին ոչ միայն արևելյան, այլև անցյալի արևմտյան մարտիկներըև հաճախ էին կիրառում մարդկային ձայնի ուժը մենամարտերի ժամանակ: Լեգենդները վկայում են, որ մարտական ճիչերը հասնում էին ինչ երկինք և արթնացնում էին քնած աստվածներին: Այդ իսկ պատճառով Ճապոնիայում և Տիբեթում ձայնի կիրառման տեխնիկան մարտի ժամանակ արվեստի մի ճյուղ էր համարվում: Այս երևույթի էությունը ամենևին էլ հենց ձայնի մեջ չէ, այլ ձայնի միջոցով էներգիայի յուրատեսակ փոխանցումն է իր նպատակակետին: Կիայը էներգիայի և ոգու միավորումն է, այն ինդիվիդուալ է յուրաքանչյուր մարտիկի համար և հիմնված է նրա հոգևոր և ֆիզիկական հնարավորությունների վրա:
